::: V O I C E S ::: IRAN
Mit Trauer und Entsetzen beobachten wir als Vertreter:innen der Institutionen, die im Bündnis internationaler Produktionshäuser verbunden sind, das brutale, menschenverachtende und tödliche Vorgehen der iranischen Behörden gegen die Protestierenden, die sich für Menschenrechte und Gleichberechtigung im Iran einsetzen. Die sieben Spielstätten des Bündnisses haben alle eine jahrzehntelange, intensive Verbindung zu iranischen Künstler:innen und Companies. Hier öffnen wir unter dem Titel ::: VOICES ::: IRAN eine stetig wachsende Galerie, in der iranische Künstler:innen mit ihren Beiträgen auf ihre Situation aufmerksam machen können. Das Bündnis internationaler Produktionshäuser möchte sich so mit den Protestierenden und den Inhaftierten im Iran solidarisch zeigen, ihnen ein Forum bieten und dazu beitragen, dass der Protest im öffentlichen Diskurs bleibt und Sichtbarkeit erlangt. Der Fokus liegt dabei zunächst auf Künstler:innen im Iran, denen der Zugang zu Plattformen erschwert ist. Um keine Personen zu gefährden, werden die Beträge zum Teil anonymisiert veröffentlicht. ::: VOICES ::: IRAN ist ein Projekt des Bündnisses internationaler Produktionshäuser, kuratiert von Ozi Ozar und Sahar Rahimi. /// As the seven institutions that make up the Alliance of International Production Houses, we would like to express our grief and horror at the brutal and inhuman behaviour exhibited by Iranian authorities against protesters fighting for human rights and gender equality in Iran. Each of the venues in our alliance has enjoyed deep connections to Iranian artists and artistic companies for decades. And now, under the title ::: VOICES ::: IRAN, we have launched an online gallery designed to provide a forum for submissions from Iran-based artists. In doing so, we hope to call greater attention to the struggles and dangers these individuals face. We are also eager to show our solidarity with prisoners and protesters in Iran, in this case by inviting Iranian artists to contribute their work to an ever-growing online platform. Our ultimate goal is to ensure that the protest maintains its visibility and continues to form a key part of the public discourse. The focus is initially on artists in Iran who do not have easy access to platforms. In order not to endanger any individuals, some of the contributions are published anonymously. ::: VOICES ::: IRAN is a project organised by the Alliance of International Production Houses and curated by Ozi Ozar and Sahar Rahimi.
[ANONYMOUS] (March 2024)
„On the ambiguous connection between torture and treatment | متنی درباره‌ی ارتباطی مبهم میان شکنجه و درمان“
I have been wanting to write a text about this „object“ for a long time. This thing, which I don’t know exactly what to call it, is two pieces of cloth that have been sewn together in a dull and dirty way. The nature and structure of its constituents have no apparent relation to its complex function. Contrary to its simplicity, this object is the most robust tool of torture in Iran’s prisons.
مدت زیادی است که میخواهم در مورد این “شئ” متنی بنویسم. این چیز که دقیقا نمیدانم چه باید صدایش کرد، دو تکه پارچه است که به طرزی بی حوصله و کثیف به هم دوخته شده است.ماهیت و ساختار تشکیل دهنده اش هیچ ربط مشخصی به کارکرد پیچیده اش ندارد. این شئ برخلاف سادگی اش،قویترین ابزار شکنجه در زندان های ایران است.
[ANONYMOUS] (Februar 2024)
„Tanz / Grenze | رقص / مرز“
Tanz verkörpert Leben, Kunst und Kultur – eine zeitlose Entität, die Vergangenheit, Gegenwart und Zukunft durchdringt.
Tanz ist flüssig, transzendierend und ein Akt des Widerstandes.
Maryam Palizban (October 2023)
„Von zerrissenen Körpern | From Torn Bodies | از بدن‌های متلاشی شده“
Die Mutter aller Kriege
Ein Krieg, zu leben.
Ein Krieg, zu sterben.
Wir sind alle Kinder des Krieges
und unsere Kinder sind
unsere Zeugen.
Diese Ewigkeit
aus dem Fleisch auskratzen.
Das Muttermal los zu werden.
und das Kind bleibt das Kind
und die Mutter ans Bett gefesselt…
[ANONYMOUS] (August 2023)
„Censorship Was Internalized But Failed | سانسور درونی شده بود، اما شکست“
As someone who has been interested in theatre since the age of twelve, the organized censorship of this kind of art is nothing new.
A concept called revision has plagued the performing arts ever since the revolution. For those unfamiliar with the term, it is worth explaining that a revision is an overview of a dramatic work of any scale by the official and unofficial forces of the ruling government.
In the beginning, theatre revisions were carried out by non-experts. In the 80s…
برای من که از دوازده سالگی علاقه‌مند تئاتر بوده ام آشنایی با سانسور سازمان یافته این گونه هنری چیز تازه ای نیست. مفهومی با نام بازبینی همیشه و همیشه پس از انقلاب گریبان‌گیر هنر های نمایشی بوده و هست. برای کسی که آشنایی با امری به نام بازبینی ندارد باید توضیح داد که به بررسی اجمالی یک اثر نمایشی از همه ابعاد توسط نیروهای رسمی و غیر رسمی دولت حاکم در غالب مرکز هنر های نمایشی را بازبینی می‌گویند.
Golnar Narimani (August 2023)
„Jina Revolution: A Revolution of Bodies | انقلاب ژینا: انقلاب بدن‌ها“
The Jina revolution in Iran, which was ignited by the brutal murder of Jina (Mahsa) Amini in September 2022 by the morality police in Tehran, has fundamentally changed many things in Iran and will continue to do so. It might not look like a raging river in the streets nowadays, but it has been like a long rain whose waters have been absorbed to earth, quenching the seeds of tomorrow’s victory tree and moving beneath the surface like the blood veins of a living body.
انقلاب ژینا در ایران، که در سپتامبر ۲۰۲۲ و به دنبال قتل وحشیانه‌ی ژینا (مهسا) امینی توسط پلیس اخلاق در تهران شعله‌ور شد، بسیاری از امور را به شکلی اساسی تغییر داد و این فرآیند ادامه خواهد داشت. این امر ممکن است اکنون به شکل رودخانه‌ای خروشان در خیابان‌ها به نظر نرسد، اما مانند بارانی طولانی بوده که آبش جذب زمین شده است، دانه‌های درخت پیروزی فردا را سیراب کرده و زیر سطح مانند رگ‌های خون بدن زنده در حرکت است.
[ANONYMOUS] (August 2023)
„Lotus Effect #4“
„Lotus Effect #4“ is an ongoing study of found footage, videos, and sounds that investigates recent events in Iran. The interactive installation tries to approach the different aspects inside and outside the country that affect and trigger the ongoing and recurrent resistance in Iran.
>> The viewer is encouraged to move the cursor over the videos to get a clearer image. <<<
>>> برای به دست آوردن تصویر واضح‌تر، بیننده تشویق به حرکت ماوس روی ویدیوها می‌شود. <<<
„lotus effect #X“ is an ongoing collaboration between a german-iranian director/visual artist and a swiss robotics engineer/audio-visual artist
„اثر لوتوس شماره ۴“ یک مطالعه مداوم از فیلم‌های یافت‌شده، ویدیوها و صداهاست که به بررسی رویدادهای اخیر در ایران می‌پردازد. این نصب تعاملی سعی می‌کند به جنبه‌های مختلف داخلی و خارجی که بر مقاومت مداوم و مکرر در ایران تأثیر می‌گذارند و آن را به حرکت در می‌آورند، نزدیک شود.
>>> برای به دست آوردن تصویر واضح‌تر، بیننده تشویق به حرکت ماوس روی ویدیوها می‌شود. <<<
[ANONYMOUS] (August 2023)
„High School (College) of Transformation | دبیرستانِ دگرگونی“
Something that is always full of surprises and excitement is the language of children and those without masks. Those who, even at the height of their playfulness, reveal their true selves before your very eyes when playing a role. Children who have brought this truth into adolescence and now into their youth. It will be seen unconsciously in the classroom and in the street, where friends and playmates of the same age are together. An unconsciousness that is the peak of everybody’s consciousness.
چیزی که همواره، پر از شگفتی و هیجان است، سخنِ کودکان و بی‌چهربندان است. آنان که در اوجِ بازیگوشی هم اگر نقش بازی کنند، سپس خودِ راستین‌شان، جلوی چشمت هویداست. کودکانی که این روراستی را به نوجوانی و اینک جوانی رسانده‌اند.در کلاس و در خیابان، آنجایی که دوستانِ همسال و همبازی باهم هستند، ناخودآگاه دیده‌خواهد شد. ناخودآگاهی که اوجِ خودآگاهی همگانی‌ست.
هار Hār (July 2023)
„Here’s My Mourning Routine | روتین عزاداری من“
„Here’s My Mourning Routine“ is a transmedia installation inspired by the ongoing events in Iran, including the regime’s murderous crimes and the resistance of people from different nations in Iran, both within and outside of the borders. This resistance is not only in the form of taking to the streets but also singing anthems, doing street art, graffiti, murals, performances, etc. As an Iranian person in the diaspora, I spend most of my time watching and listening to the documented events in Iran or about Iran through cyberspace, and this installation is an interpretation of my life and the lives of many more, voyeurs, distant, mourning in the darkness.
«روتین عزاداری من» یک چیدمان ترنسمدیا است که از رویدادهای حال حاضر ایران، شامل جنایات رژیم و مقاومت مردم ملت‌های مختلف ایران، در داخل و خارج از مرزهای ایران الهام گرفته است. این مقاومت نه تنها در جنبش‌های خیابانی بروز پیدا می‌کند، بلکه در سرودخوانی، هنرهای خیابانی، گرافیتی، دیوارنویسی، پرفورمنس و اشکال دیگر هنری نیز تجلی یافته است. به عنوان یک ایرانی در دیاسپورا، در این مدت بیشتر لحظه‌ها و روزهایم را به تماشا و گوش دادن به این رویدادهای مستند در ایران یا درباره‌ی ایران در فضای مجازی می‌گذرانم؛ و این چیدمان ترجمانی است از زندگی من و بسیاری همچون من، که از دور، در تاریکی خیره به این تصاویر عزاداری می‌کنند.
ROODY (June 2023)
„Teheran is Dead – تهران مُرده“
A city is a living creature, as it grows and it Witheres.
A city must not be razed to the ground for it to die.
It is enough that people’s interests are cut off from it.
Tehran is dead.
شهر موجودی زنده است؛ چون ردش می‌کند و پژمرده می‌شود.
برای آنکه شهری بمیرد لازم نیست حتما با خاک یکسان شود.
صرف بریده شدن علایق انسان‌ها از آن کافی است.
تهران مُرده.
[ANONYMOUS] (April 2023)
„Soroode Zendegi – Anthem of Life | سرود زندگی“
During my last trip to Iran, I came across the anthem of „Soroode Zendegi“, which translates into „Anthem of Life.“ I had gone to Iran to meet my friends and family before the fall semester of my university began to alleviate my homesickness. However, just a few days after my return to Tehran, the murder of Jina Amini occurred, followed by a series of protests and murderous oppressions. As her grandfather wrote on her grave, Jina did not die; her name became a code—a code to create the first-ever feminist revolution. Despite the anxiety and disturbance caused by the news, my friends and I gathered day and night, watching videos of mass protests in other cities after hours of struggle to connect to the Internet. We went to the streets with anger and fear, and we cried for „everyone to be together“…
“… در آخرین سفرم به ایران، با “سرود زندگی” آشنا شدم. به ایران رفته بودم تا پیش از شروع ترم پاییز دانشگاه، دوستان و خانواده‌ام را برای تسکین دلتنگی ملاقات کرده باشم. تنها چند روز پس از بازگشتم به تهران، ژینا امینی به قتل رسید و مجموعه‌هایی از اعتراضات و سرکوب مرگبار رقم خورد. پدربزرگش روی سنگ قبرش نوشت: ژینا جان تو نمی‌میری،نام تو رمز می‌شود. رمز شکل‌گیری اولین انقلاب فمنیستی. با دوستانم شبانه‌روز پس از ساعت‌ها تلاش برای اتصال به اینترنت، تصاویر اعتراضات گسترده‌ی شهرهای دیگر را تماشا می‌کردیم. با خشم و ترس به خیابان‌ها رفتیم و فریاد زدیم «ما همه با هم هستیم» …”
AZADEH GANJEH (February 2023)
„Reclaiming the Stage | بازپسگیری صحنه“
I…, a member of the Iranian Theatre family, in empathy and companionship with the „Women, Life, Freedom“ Movement, declare:
- I won’t perform on a stage where „women“ or men are forced to perform in Hijab.
- Thereafter, my productions won’t stage bogus bodies and imposed atmospheres. I will try to stage the reality of „Life“.
- In loyalty to „Freedom,“ I won’t give in to censorship in any condition, any format, any time, any place, and any government or state.
This Manifesto is not a suicidal end to my artistic life rather, it makes me free cause we are now aware that any space is a stage…
“… من …، عضوی از خانواده تئاتر ایران، در همبستگی و همراهی با جنبش «زن، زندگی، آزادی» اعلام می‌کنم:
– روی صحنه‌ای که «زنان» یا مردان مجبور به اجرا با حجاب باشند، اجرا نخواهم کرد.
– از این پس، تولیدات من بدن‌های مصنوعی و اتمسفرهای تحمیلی را روی صحنه قرار نخواهند داد و سعی می‌کنم واقعیت «زندگی» را روی صحنه بیاورم.
– در وفاداری به «آزادی»، تحت هیچ شرایط، فرم، زمان، مکان، دولت یا حکومت، تسلیم سانسور نخواهم شد.
این مانیفست پایان خودکشی‌وار زندگی هنری من نیست، بلکه مانیفست آزادی من است زیرا ما اکنون می‌دانیم که هر فضا یک صحنه است …“
[ANONYMOUS] (February 2023)
„Future | آینده“
Streets do not have their daily rhythm anymore. Every sentence and breath outside the house has changed its context and meaning. Existence in this harrowing situation has become a form of resistance. During the past few years, the circle of curators and active members in the culture scene, especially the theater field, has dropped immensely…
“… خیابان‌ها دیگر ریتم روزانه‌ی خود را ندارند. معنی و مفهوم هر جمله و نفس بیرون از خانه تغییر یافته. وجود داشتن در این حال دلخراش، خود نوعی از مقاومت شده. طی چند سال گذشته، حلقه‌ی کیوریتورها و اعضای فعال صحنه‌ی‌فرهنگ، بخصوص تياتر ریزش شدیدی داشته …”