Bündnis internationaler Produktionshäuser

This is Meshcut, an Iranian Singer/Songwriter currently based in Paris. I am writing this essay to explain my journey to the world. Starting in September 2023, the German embassy rejected my Schengen Visa, which led to many failures in my professional and personal life. I hope that these words will be noticed by the ones in charge and will have a slight effect on the decisions made for the fate of the Artists from my region.

من مشکات، خواننده و ترانه‌سرای ایرانی‌ام که در حال حاضر مقیم پاریس‌ هستم. این مقاله را برای توضیح داستانم به دنیا می‌نویسم. ابتدای سپتامبر ۲۰۲۳، سفارت آلمان ویزای شنگنم را رد کرد که منجر به شکست‌های بسیاری در زندگی حرفه‌ای و شخصی من شد. امیدوارم که کلماتم مورد توجه مسئولان و قانون‌گذاران شود و تأثیری هرچند کوچک بر تصمیمات گرفته شده برای سرنوشت هنرمندانی که با من از یک منطقه می‌ایند، داشته باشد. سانسور درونی شده بود اما شکست!

Being born into the prohibited music scene in Iran, particularly for a woman* and queer artist, has left a profound mark on my artistic expression. Despite the challenges I faced (e.g., for a woman*, it is legally prohibited to sing or perform in public, even in venues that got concert permits. Also, mere presence in studios, rehearsing there, or even worse, recording there can cost the studio their permit as the authorities would check the CCTV footage on their random checks) I have managed to create a unique blend of Electronic Rock and Synth wave, reflecting my shared musical perspectives and personal experiences as suppressed individuals.

متولد صحنه‌ی موسیقی ممنوع‌شده در ایران، به ویژه برای یک زن* و هنرمند کوییر، اثر عمیقی بر بیان هنریم گذاشته. با وجود چالش‌هایی که روبروی قرار داشت (زنان* از منظر قانونی اجازه‌ی آواز خواندن یا اجرا درمکان‌های عمومی را ندارند، حتی در مکان‌هایی که مجوز کنسرت داشته باشند. همچنین، حضور صرف در استودیوها، تمرین، یا حتی بدتر از آن، ضبط آهنگ می‌تواند باعث لغو مجوز استودیو شود زیرا مقامات در بازرسی‌های تصادفی از استودیو‌ها، دوربین‌های مداربسته را بررسی می‌کنند.) توانستم ترکیبی منحصر به فرد از راک الکترونیک و موج سینتیسایزر ایجاد کنم که نشانه‌هایی از دید موسیقیایی و تجربیات شخصیم به عنوان فردی سرکوب‌شده را منعکس می‌کند.

سانسور درونی شده بود اما شکست!

In recent times, the global community has witnessed a surge in movements advocating for women’s rights in my home country, Iran. One such movement where women* and LGBTQIA+, including those in the culture field, have been striving to break free from societal constraints. The “Woman*, Life, Freedom” Movement in Iran marked a significant chapter in the ongoing struggle for women’s* rights, showcasing the resilience and determination of Iranian women* in pursuing a just and equitable society. I could go on and on, naming examples. Still, I prefer to shorten it to the Dance of Ekbatan Girls -where I come from- Nika Shakarami’s Phenomenon, Dance on Si o Se Pol Bridge of Isfahan, and many more.

در ماهای اخیر، جامعه جهانی شاهد موج عظیمی از جنبش‌هایی برای حقوق زنان در کشورم، ایران، بوده است. یکی از این جنبش‌ها، جنبش „زن*، زندگی، آزادی“ در ایران بخش مهمی از روند مبارزه مداوم برای حقوق زنان* را نشان داده است، که اصرار و اراده زنان* ایرانی در پی پیگیری جامعه‌ای عادل و منصف را به نمایش گذاشته است. درباره‌ی مورد‌ها می‌توانم بتفصیل توضیح بدم، اما ترجیح می‌ده آن را به رقص دختران اکباتان -جایی که از آنجا امده‌ام- نیکا شاکرمی، رقص روی پل سی و سه پل اصفهان، و بسیاری موارد دیگر کوتاه کنم.

Amidst this wave, the international community also tried to show their support and solidarity with the civil rights movement in Iran. Hence, in many aspects, the people’s resistance in Iran was capitalized on and utilized more on a performative solidarity level. Especially in the culture field, one often witnesses individuals being cheered and supported with words but, upon actually reaching out for help, are frequently left alone with problems that the structures (institutions, organizations, festivals, initiatives, individuals, etc.) who tried to help them caused while the structures are celebrating their unfulfilled support on social media or round tables and patting each other’s shoulders.

در میان این موج، جامعه بین‌المللی نیز سعی کرد حمایت و همبستگی خود را با جنبش حقوق مدنی در ایران نشان دهد. با این حال اما در بسیاری از جنبه‌ها، مقاومت مردم در ایران بیشتر دستمایه‌ی نوعی از همبتسگی نمایشی قرارگرفت. به ویژه در حوزه‌ی فرهنگ، اغلب افراد را می‌بینید که با کلمات تشویق و حمایت می‌شوند، اما در واقع هنگام درخواست کمک، اغلب تنها با مشکلاتی که ساختارهایی که سعی در کمک به آنها دارند (موسسات، سازمان‌ها، جشنواره‌ها، گروه‌ها، افراد و غیره) ایجاد کرده‌اند، رها می‌شوند در حالی که این ساختارها در رسانه‌های اجتماعی یا در میزگردها برای یکدیگر هورا می‌کشند و حمایت ناموفق خود را جشن می‌گیرند.

I, “Meshcut,” An Iranian queer Singer/Songwriter who, at the time (September 2023) was based in Istanbul and was invited to take part in a music festival in Berlin called TCS had my visa rejected. Below, I will explain further the intricacies of this decision, delving into the claims of support for the woman life freedom revolution in Iran, juxtaposed with the rejection of my visa request.

من، „مشکات“، خواننده و ترانه‌سرای کوییر ایرانی در سپتامبر ۲۰۲۳ در استانبول بودم و از طرف فستیوالی برلین به نام TCS دعوت شدم تا در یک فستیوال موسیقیشان اجرا بکنم، اما درخواست ویزایم رد شد. در زیر، جزئیات بیشتری از این تصمیم را شرح خواهم داد، وارد جزئیات ادعاهای حمایت از انقلاب زنان زندگی آزاد در ایران می‌شوم و آن را با رد درخواست ویزای من مقایسه خواهم کرد.

After applying for a visa for my gig at the TCS festival, the German Embassy rejected my request, implying that “ you have no reason to get back to your origin country.”, even though I had attached documents regarding my belongings in both Iran and Turkey; (including my share of our company, my house, …). Regarding the consequences of not being granted a visa despite all the necessary documents being provided on my file, including a letter of invitation and support from cultural institutions such as the Goethe Institute, while visa regulations often require justifications, there has been no qualified reason for my visa rejection, but mentioning that “I have no reason to go back to my origin country.”

پس از درخواست ویزا برای اجرای من در جشنواره TCS، سفارت آلمان درخواست من را رد کرد و اظهار داشت: „شما هیچ دلیلی برای بازگشت به کشور اصلی خود ندارید.“، با اینکه من اسناد مربوط به اموال خود را در هر دو ایران و ترکیه پیوست کرده بودم؛ (شامل سهم من در شرکت ما، خانه‌ام، …). در مورد عواقب عدم اعطای ویزا با وجود ارائه کلیه اسناد مورد نیاز در پرونده من، از جمله نامه دعوت و حمایت از مؤسسات فرهنگی مانند موسسه گوته، در حالی که مقررات ویزا اغلب به دلایل توجیهی نیاز دارند، هیچ دلیل کیفی برای رد ویزای من وجود ندارد، بلکه ذکر می‌شود که „هیچ دلیلی برای بازگشت به کشور اصلی خود ندارم.“

For many artists from my region, especially artists with ties to Iran, this story is way too repetitive, and known that it is boring us out. We witnessed artists from the so-called “third-world” countries being seen as gems or someone whose voice, art, or input is vital for their events. Still, their institute fails to prepare the fundamental basis of collaboration for them, resulting in chaos and pain. For artists with ties to Iran, you hear this story happening over and over, and if you stick around in the culture scene long enough, then you will also experience it firsthand, as I did.

برای بسیاری از هنرمندان از منطقه‌ی من، به ویژه هنرمندانی که ارتباطی با ایران دارند، این داستانی بسیار تکراری است و خسته‌یمان کرده است. شاهد این بوده‌ایم که هنرمندان از کشورهای ملقب به „جهان سوم“ به عنوان جواهرات یا کسانی که صدایشان، هنرشان یا مشارکتشان برای رویدادهای فرهنگی ضروری است، مورد توجه قرار می‌گیرند. اما مؤسسه‌ها نمی‌توانند پایه‌های اساسی همکاری را برای آن‌ها فراهم کنند که منجر به آشوب و زخم می‌شود. برای هنرمندانی که ارتباطی با ایران دارند، شما این داستان را دوباره و دوباره می‌شنوید و اگر مدت زمان کافی در صحنه فرهنگی بمانید، آن را به طور مستقیم تجربه خواهید کرد، همانطور که من کردم.

Only in the past year, when the Women* Life Freedom movement was at its highest wave and the center of many discourses. I came across at least eight other Iranian artists who were supposed to perform in Germany, and Germany rejected their visa applications, too. The reasoning for all the rejections is heartbreaking. Allow me to paraphrase one of the reasons: the political status in Iran is dangerous, and we’re not convinced that you will leave Germany afterward!

تنها در سال گذشته، زمانی که جنبش „زن* زندگی آزادی“ در اوج و مرکز بسیاری از گفتمان‌ها بود، با حداقل هشت هنرمند ایرانی دیگر که قرار بود در آلمان اجرا کنند، روبرو شدم که آلمان درخواست‌ ویزای آن‌ها را نیز رد کرده بود. دلیل رد همه این ردیف‌ها دلسردکننده است. اجازه دهید یکی از دلایل را بازگو کنم: وضعیت سیاسی در ایران خطرناک است، و ما متقاعد نیستیم که شما بعد از سفر خود از آلمان خارج شوید!

I recall your parliament members shouting Frau* Leben Freiheit and cutting their hair. Still, when it comes to supporting active members of the culture field, your state is worried that my country can be “dangerous” for me, and thus, there is no guarantee that I’ll return to danger. Hence, I must be prohibited from getting out of it in the first place. This is plain hypocrisy without any extra steps.

اعضای پارلماتان را به خاطر می‌آورم که فریاد زن* زندگی آزادی سرمیدادند در حالی که موی خود را کوتاه می‌کردند. با این حال، وقتی که به حمایت از اعضای فعال در زمینه فرهنگ می‌رسد، دولت شما نگران است که کشور من برای من „خطرناک“ باشد و بنابراین هیچ گونه تضمینی برای بازگشت به خطر وجود ندارد. بنابراین، خروجم از کشورم باید در وحله‌ی اول ممنوع شود. این یک روندی آشکارا ریاکارنه است.

The global community claims to be supporting Iranian women* and LGBTQIA+ of all kinds, but at the same time, one European country rejects visas for Iranian female artists who dream of getting on stage in the world, no matter where on earth they have been born. Now the question remains: Is there going to be an end to this injustice no matter where you have been born? Will governments ever set you free?

جامعه جهانی ادعای حمایت از زنان* ایرانی و افراد LGBTQIA+ در همه زمینه‌ها را دارد، با این حال، یک کشور اروپایی ویزای هنرمندان زن* ایرانی که روی صحنه جهانی می‌خواهند ظاهر شوند، رد می‌کند، بی‌توجه به اینکه کجا بدنیا آمده اند. پرسشی که باقی می‌ماند این است: آیا این نابرابری قرار است روزی متوقف شود بی توجه به اینکه شما کجا به دنیا آمده‌اید؟ آیا دولت‌ها هرگز شما را آزاد خواهند کرد؟