Bündnis internationaler Produktionshäuser

On the ambiguous connection between torture and treatment

I have been wanting to write a text about this „object“ for a long time. This thing, which I don’t know exactly what to call it, is two pieces of cloth that have been sewn together in a dull and dirty way. The nature and structure of its constituents have no apparent relation to its complex function. Contrary to its simplicity, this object is the most robust tool of torture in Iran’s prisons.

In this text, I will try to avoid discussing details about „me“ as much as possible. What happened to me is that the number of people, places, hours, feelings, and personal experiences will be removed entirely from this writing.

The general personal narrative is as follows: eleven intelligence forces entered my house in a unique way. They confiscated all my electronic devices. After a long time of searching the house and interrogating and recording the whole night with a camera that was hanging from one of their necks, I was directly transferred to Evin prison. From before I entered Evin prison until the last moment I was there, this „thing“ we call the blindfold was with me every moment. This headline is a short summary of what happened. Without any details or description of what happened. This text is not about what happened to me. Not even about myself or the others who were there. The attempt is to focus on the lesson I learned from this experience instead of a personal narrative. Because describing and narrating a story is a very complex and multifaceted task. Reviewing prison memories is a very personal thing. But what has settled down from all the experiences and narratives is a collective lesson that addresses everyone. It is about“ us“.

I want to write a little about the function of this item (blindfold). What it is and what it is designed for. Because very few of us have shared a common experience with a blindfold during our lifetime on this planet. Talking about this requires a little introduction.

In Iran’s political prisoner’s ward, the blindfold is one of the most critical tasks. Before entering prison, it disallows us from seeing. They press the political prisoner’s head between his/her/their feet and order them not to raise their head until the end of the ride. A hand is always on our head to take even the thought of seeing out of our head. From this moment on, we realize that we have entered a realm with a new set of rules that none of us are familiar with. We are cut off from our familiar world.

The experience of fear has begun. After entering the prison, you will change your clothes. The only signs that are left with me from the outside world will be removed from my body. By this means, my world will be utterly empty of familiar signs. I will have no reason to recover my former self. When we put on the prison clothes, there will be no sign of „me“ anymore. For those who locked us up, I become a part of „them.“ For the warders and interrogators, my individual identity will be completely lost. I become part of rioters, looters, and criminals.

Our faces are covered by blindfolds, and our bodies are covered in the same gray clothes. The interrogator sees a group of us. Our individuality is killed. There is no reason for us to recognize ourselves, either. A noticeable change has happened: I don’t know myself anymore! Over time, I will lose my image. Because the whole time, there is no mirror to see our faces. All the signs that remind me have been removed from my body and there is nothing left to remind me that I was who I was! In a more precise language, „I“ will become an illusion in our thoughts. Here are the signs of an eloquent lunatic: I am someone else!

From the moment we put on loose prison clothes, the function of the blindfold flaunts itself. We are not going to see and recognize the architectural space. Blindfold is the beginning of darkness. The only image we will see from now on is our feet in plastic slippers that are not our size or are mismatched. Out of fear, you only take short steps. You are allowed to see your skinny legs while walking so you don’t trip and fall. You will see your hands in the interrogation sessions where you sit at the table so that you can confess and write. In the background of our hands and feet in the picture, we will see vague and transient signs of the cold and stone space where we move. In these corridors, you meet other prisoners or pass by them and feel their presence. People like you. Let’s say you yourself. Arrested. In fear. In the black. There are times when you put your right hand on the shoulder of the person in front. So are they. A line of „us“ connected in the form of a train with our hands. We are moving towards unknown places and destinies with short steps. No words have been exchanged between us, and we have not even recognized each other as individuals. Our connection is only a hand pressed on the front shoulder that cries or trembles. As a sign of presence, consolation, sympathy. Short consolation. That is it.

Under this blindfold, we have not only forgotten ourselves, but it is also difficult to recognize others. Differences have been minimized, identities have been erased, and we have become ourselves, and from the point of view of those who saw us, we must have „done something.“

We cried under these two pieces of cloth. Under this cloth, we remembered the faces of our mothers. We met our lovers, homes, friends, and acquaintances under this cloth. We jumped from memory to memory and remembered everything. In interrogations with each question, the volume of layers of images under the same fabric. We confessed under this blindfold. To actions done or not done. We lied under this. We were humiliated by the deep blackness that spread before our eyes. We were beaten or threatened. As they say, we broke under this blindfold. We filled the white papers with our chicken scratch handwriting. We wrote as much as we could, as much as we had to. Like now that my inner compulsion pushes me to write these. Under the blindfold, however, coercion came from outside. With a voice that dictated and was in a hurry to execute his order by us.

Now, we have reached the place we were supposed to reach. I want to explain how I endured the torture. What is the method, and most importantly, what is the lesson of this experience? The topic of discussion is duality. Duals and their transformations. Let’s call it the duality of „defect and possibility.“ At the time of writing, I travel to the present. Now. I am typing here lying on my elbow. Now that I’m out. Not where I said. I did not see. What remains is the picture of those dualities. There are many examples. Harassment and ointment. Failure and success. Bad and good. Damage and treatment. Blind and sighted.

The blindfold killed something in us. A nameless thing that we gave different names to. Each of us made a meaning for that nameless dead. I made a „we“ out of this nameless thing. Because my individuality died. Murdered. When there is death, the size of my right hand extends from my right side; when it is standing, then its double must have been born. Death creates life. Without wanting to. My cellmate is no longer there; thus, something must be born in parallel. Part of me died under Evin’s black blindfold. They had intended the same. But there is something they don’t know. It is true: the metaphor has a corpse in the middle. But in the language of meanings, the name of that corpse is not the same in their minds as ours. I made a life out of death. They had planned to kill „life“. The game was reversed. The light was born from darkness. They assumed in their heads that they turned off the stupid light. The result was the death of „me“ and the birth of „us.“ A magical construct of turning torture into healing. The magic of creative imagination.

In various examples of ancient forms of healing, the blindfold is a therapeutic tool. A tool to face the inside. Ancient healers and shamans of different regions used blindfolding and imagination together as a physical and independent method for treatment. There are similar methods in psychotherapy, energy therapy, and even art therapy. Creating a space to limit the entrances in order to face the information and internal images. In general, there are many examples that going in depth of it, is not the purpose of this text. What is there that can be emphasized is the possibilities that are created from limitations. As I said, the signs of individuality are removed from us. In prison, because of the blindfold, we forgot ourselves, and our fears became us. But on the other hand, we have to remember ourselves. Everything we were and have done. So, against that effort to make us equal, we strongly reclaimed our individuality. Under this blindfold, I understood who I was and what I had done. But in another direction. Those of us did not regret what we did, and we returned home with great achievements. We passed the difficult path of meeting our truth through a painful shortcut. We started life anew. We migrated or not. We came out of the previous work. We started a new job. The prior relationships ended, and we made new friends. No matter what we did after this experience, we were never the same. I personally took this as a good omen. I was tired of the old me. I wanted to grow, but I couldn’t. Maybe after this experience, I shed the old skin and started rebuilding a new personality with new standards. The criterion for building a new building was „learning politeness from the rude.“ Everything they do is forbidden for me. It was the same under that blindfolded darkness. The space was darkened to create fear. What could be seen in the darkness was a light of courage, rising from the displacement of these dualities.

متنی درباره‌ی ارتباطی مبهم میان شکنجه و درمان | [ناشناس]

بهمن ماه ۱۴۰۲

متنی درباره‌ی ارتباطی مبهم میان شکنجه و درمان مدت زیادی است که میخواهم در مورد این “شئ” متنی بنویسم. این چیز که دقیقا نمیدانم چه باید صدایش کرد، دو تکه پارچه است که به طرزی بی حوصله و کثیف به هم دوخته شده است.ماهیت و ساختار تشکیل دهنده اش هیچ ربط مشخصی به کارکرد پیچیده اش ندارد. این شئ برخلاف سادگی اش،قویترین ابزار شکنجه در زندان های ایران است.

در این متن سعی خواهم کرد تا جای ممکن از پرداختن به جزییات مربوط به “من” خودداری کنم. آنچه بر سر من آمده، تعداد آدم ها، مکان ها، ساعت ها و احساسات و تجربیات شخصی به کلی از این نوشته حذف خواهد شد.

کلیت روایت شخصی از این قرار است: یازده نفر از ماموران اطلاعات با روشی منحصر به فرد وارد منزل من شدند. تمامی وسایل الکترونیکی من را ضبط کردند. پس از زمان طولانی تفتیش خانه و بازپرسی و ضبط تمام شب با دوربینی که به گردن یکی شان آویزان بود، من را مستقیما به زندان اوین منتقل کردند. از قبل از ورود من به زندان اوین تا لحظه ی آخری که در انجا بودم، این “چیز” که ما چشم بند خطابش میکنیم، هر لحظه با من بود. این سرتیتر کوتاه و مختصری است از آنچه اتفاق افتاده است. بدون هیچ جزییات و توصیفی از آن چه شد. این متن درباره آنچه بر من گذشت نیست. حتی در مورد خود من یا دیگرانی که آنجا بودند نیست. تلاش بر این است که به جای روایت شخصی، بر درسی که از این تجربه برایم مانده است تمرکز کنم. چرا که توصیف و روایت داستان کاری بسیار پیچیده و چندوجهی است. مرور خاطرات زندان امری بسیار شخصی است. اما آنچه از تمام تجربه ها و روایت ها ته نشین شده است، درسی است جمعی است که خطابه اش رو به همه است. درباره ی “ما” است.

می‌خواهم کمی درمورد کارکرد این شئ «چشم بند» بنویسم. این که چی است و برای چه کاری طراحی شده‌ است. چرا که تعداد کمی از ما در طول حیاتمان روی این سیاره تجربه ای مشترک را با چشم بند از سر گذرانده‌ایم. صحبت‌کردن در این باره کمی نیازمند مقدمه است.

در بخش زندانیان سیاسی در ایران، چشم‌بند یکی از مهمترین وظایف را به عهده دارد. از قبل از ورود به زندان، اجازه دیدن را از ما می‌گیرند. سر زندانی سیاسی را لای پاهایش فشار می‌دهند و دستور می‌دهند تا پایان مسیر سرش را بالا نیاورد. دستی همواره روی سر ما قرار دارد تا حتی فکر دیدن را از سر ما بیرون کند. از این لحظه به بعد متوجه می‌شویم که وارد جهانی شده‌ایم با مجموعه قوانین جدیدی که هیچ کدام برایمان آشنا نیست. ما از جهان آشنای خود کنده شده‌ایم.

تجربه ترس آغاز شده است. بعد از ورود به زندان لباس‌هایت را عوض خواهی‌کرد. تنها نشانه‌هایی که از جهان بیرون با من مانده است از تنم کنده می‌شود. به این واسطه جهان من از نشانه های آشنا به کلی خالی خواهد شد. من دستاویزی برای بازیابی خود سابقم نخواهم داشت. لباس های زندان را که به تن می‌کنیم، دیگر نشانی از “من” وجود نخواهد داشت. برای آن ها که ما را در بند کرده‌اند، من جزیی از “آن‌ها” می‌شود. برای زندان‌بانان و بازجویان، هویت فردی من به کلی از بین خواهد رفت. من به بخشی از آشوبگران، اغتشاش‌گران و مجرمان تبدیل می شوم.

صورت ما به وسیله چشم بند پوشانده‌شده و بدن هامان با لباس خاکستری یکسان پوشانده شده است. بازجو گروهی از ما را می‌بیند. فردیت کشته شده‌ است. برای ما نیز دستاویزی برای بازشناسی خود وجود ندارد. تغییر محسوسی اتفاق افتاده است: من دیگر خودم را نمی‌شناسم! به مرور تصویر خودرا از دست خواهم داد. چرا که در تمام مدت آیینه‌ای وجود ندارد تا صورت خود را در آن ببینیم. تمام نشانه‌هایی که یادآور من است از تنم زدوده شده و چیزی به جا نمانده که به من یادآوری کند که من همانم که بودم! به زبانی دقیق‌تر “من” به توهمی در فکرهای‌مان بدل خواهد شد. از اینجا نشانه‌هایی از جنونی زبان‌مند در حال شکل‌گیری است: من کس دیگری هستم!

از وقتی لباس‌های گشاد و بی‌قواره زندان را به تن می‌کنیم، کارکرد چشم بند خودنمایی می‌کند. ما قرار نیست فضای معماری را ببینیم و بازشناسی کنیم. چشم بند شروع سیاهی است. تنها تصویری که از این پس خواهیم دید پاهایمان است در دمپایی های پلاستیکی که اندازه‌مان نیستند یا جفت خود را پیدا نکرده‌اند. قدم‌هایی که از ترس کوتاه، کوتاه برداشته میشود. اجازه داری که پای نحیف خود را در حال قدم برداشتن ببینی تا زمین نخوری. در جلسه‌های بازجویی پشت میز که می‌نشینی دست های خود را خواهی دید تا بتوانی اقرار کنی، بنویسی. در پس زمینه ی دست و پای خود در تصویر، نشانه‌هایی مبهم و گذرا خواهیم دید از فضای سرد و سنگی که در آن جا‌به‌جا می‌شویم. در این راهروها به زندانیان دیگری بر میخوری یا از کنارشان رد میشوی و حضورشان را حس می‌کنی. کسانی شبیه تو. اصلا بگوییم خود تو. در بند. در ترس. در سیاهی. وقت‌هایی هست که دست راست خود را روی شانه‌ی نفر جلویی می‌گذاری. آن‌ها نیز همینطور. صفی از “ما” که به شکل قطاری با دست هایمان به هم متصل شده‌ایم. با قدم‌هایی کوتاه به سمت مکان‌ها و سرنوشت‌هایی نامعلوم در حرکتیم. نه حرفی میانمان رد و بدل شده و نه حتی همدیگر را به عنوان فرد باز شناخته‌ایم. ارتباط ما فقط، دستی است که شانه‌ی جلویی را که گریه‌می‌کند یا می‌لرزد را فشار داده است. به نشانه‌ی حضور. به نشانه‌ی دلداری، همدردی. تسلایی کوتاه. همین.

در زیر این چشم بند نه تنها به مرور خود را فراموش کرده‌ایم، که بازشناسی دیگری نیز کاری سخت می‌نماید. تفاوت‌ها به حداقل رسیده، هویت‌ها پاک شده و من ها ما شده و از منظر آن ها که ما را می‌دیدند، ما حتما “ کاری کرده بودیم”.

زیر همین دو تکه پارچه گریه کرده بودیم. زیر همین پارچه صورت مادرهای‌مان را به یاد آوردیم. معشوقه هایمان را، خانه هایمان، دوستان و آشنایانمان را زیر همین پارچه ملاقات کردیم. از خاطره‌ای به خاطره‌ای پرتاب شدیم و همه چیز را به یاد آوردیم. در بازجویی‌ها با هر سوال، حجوم لایه‌های تصاویر زیر همین پارچه. زیر همین چشم بند اعتراف کردیم. به کارهای کرد یا ناکرده. زیر همین دروغ گفتیم. در سیاهی عمیقی که روبروی چشمانمان گسترده بود تحقیر شدیم. کتک خوردیم یا تهدید شدیم. به قول خودشان زیر همین چشم بند شکستیم. کاغذ های سفید را از دست خط های خرچنگ قورباغه‌مان پر‌کردیم. نوشتیم. هرآنچه توانستیم تا آنجا که مجبور بودیم. شبیه حالا که اجباری درونی من را به نوشتن این ها هل می‌دهد. زیر چشم‌بند اما، اجبار از بیرون وارد‌ می‌شد. با صدایی که حکم می‌کرد و عجله داشت برای اجرای فرمان حکمش توسط ما.

حالا رسیدیم به جایی که از پیش قرار بود برسیم. می‌خواهم توضیح دهم چگونه شکنجه را تاب آوردم. روش چیست و مهمتر از همه درس این تجربه چیست. موضوع بحث دو گانه‌ها هستند. دوگانه‌ها و تبدیل‌هایشان. اسمش را بگذاریم دو گانه‌های “نقص و امکان”. در زمان نوشتار سفر می‌کنم به حال. اکنون. اینجا که درازکش روی آرنج تایپ می‌کنم. حالا که بیرونم. نه آنجا که می‌گفتم. نمی‌دیدم. حالا می‌بینم. چیزی که مانده تصویری از دوگانه‌هاست. مثال‌ها زیادند. آزار و مرهم. شکست و موفقیت. بد و خوب. آسیب و درمان. نابینا و بینا.

چشم‌بند چیزی را در ما کشت. چیزی بی‌نام که ما برایش اسم‌هایی مختلف گذاشتیم. هر کداممان معنایی برای آن مرده بی‌نام ساختیم. من از این چیز بی شکل یک “ما” ساختم. چون منم مُرد. کشته شد. وقتی مرگ هست، اندازه یک دست راست کشیده‌ی من از سمت راستم، وقتی ایستاده، پس دوگانه‌اش حتما زاده شده. مرگ زندگی می‌آفریند. بی آنکه خودش بخواهد. چون هم‌سلولی‌ام دیگر نیست، می‌دانم چیزی به موازات زاده شده است. زیر سیاهی چشم‌بند اوین، بخشی از من مُرد. آن‌ها هم همین را قصد کرده بودند. اما چیزی هست که آن ها نمی‌دانند. درست است: جنازه‌ای در این میان هست در استعاره. اما در زبان معنا اسم آن جنازه در کله‌ی آن‌ها و ما یکی نیست. من از مرگ زندگی ساختم. آن ها قصد کرده بودند زندگی را بکشند. بازی برعکس شد. از تاریکی، نور زاده شد. آن‌ها در سرهاشان فرض گرفتند که نور حماقتی را خاموش کردند. نتیجه شد مرگ “من” و تولد “ما”. برساختی جادویی از تبدیل کردن شکنجه به درمان. جادوی تخیل خلاق.

در مثال‌های مختلفی از اشکال درمان‌های باستانی، چشم‌بند ابزار درمانی است. ابزاری برای رویارویی با درون. درمانگران کهن، شمن‌های مناطق مختلف، چشم‌بند را و تخیل را در کنار هم به عنوان روشی بدنمند و مستقل برای درمان استفاده می‌کردند. در روان درمانی، انرژی درمانی و حتی اشکالی از هنردرمانی، روش های مشابهی هست. ساخت فضایی برای محدود کردن ورودی ها به قصد مواجهه با اطلاعات و تصاویر درونی. در مجموع مثال های زیادی هستند که دقیق شدن در آن ها کار این متن نیست. چیزی که هست که میشود رویش تاکید کرد، امکاناتی است که محدودیت ایجادشان میکند. همانطور که گفتم نشانه های فردیت از ما زدوده میشود. در زندان به واسطه ی چشم بند ما خود را از یاد بردیم و ترسهایمان شد ما. اما در مقابل ما مجبوریم خود را به یاد بیاوریم. هر انچه بودیم و کرده ایم را. پس در مقابل آن تلاش برای یکسان سازی ما، هر کداممان به شدت فردیت خود را به بازیافتیم. در زیر همین چشم بند فهمیدم که بوده ام و چه کرده ام. اما در مسیری دیگر. آن هایی از ما از کرده ی خود پشیمان نشدیم، با دستاوردی بزرگ به خانه برگشتیم. مسیر سخت دیدار با واقعیت خود را، از میانبری دردناک گذشتیم. زندگی را از نو شروع کردیم. مهاجرت کردیم یا نکردیم. از کار قبلی بیرون آمدیم. کار جدیدی را شروع کردیم. رابطه های قبلی تمام شد و دوستان جدید پیدا کردیم. هر کار که کردیم بعد از این تجربه، ما هیچوقت آن آدم قبلی نشدیم. من این را شخصا به فال نیک گرفتم. من از آن من قبلی خسته بودم. میخواستم رشد کنم و زورم نمیرسید. شاید بعد از این تجربه پوست کهنه را از جا کندم و شروع کردم به بازسازی شخصیت جدید با معیار های جدید. معیار ساخت ساختمان جدید شد “ادب از بی ادبان”. هر آنچه آنان میکنند، کاری است ممنوعه برای من. در زیر آن تاریکی چشم بند هم همینطور شد. فضا تاریک شده بود برای ایجاد ترس. آنچه دیده میشد در سیاهی، نوری بود از شجاعت، برآمده از جا به جایی دوگانه‌ها.